Dikur ishte një karrige bosh në fundin e klasës time, por tani një djalë i ri i quajtur Ahmet është ulur në të. Ai është nëntë vjeç (sikurse unë), por është shumë i çuditshëm.

Ai kurrë nuk flet dhe kurrë nuk buzëqesh dhe nuk i pëlqen ëmbëlsirat – madje as lëngjet e sheqerosura të limonit, që janë të preferuarit e mi!

Svonoj shumë dhe e mësova të vërtetën: Ahmeti në të vërtetë nuk është aspak i çuditshëm.

Ai është një refugjat që u arratis nga lufta. Një e vërtetë e hidhur, me bomba dhe zjarre dhe zënka që marrin jetë njerëzish.

Dhe sa më shumë të mësoj për të, aq më shumë dua ta ndihmoj. Bashkoj fuqitë me miqtë e mi më të mirë Xhozin, Majkëllin dhe Tomin. Sepse do e shihni, që të gjithë bashkë ja dolëm ta thurrnim një plan . . .